การเรียนการสอนในชั้นเรียนมัธยมปลายที่ประเทศญี่ปุ่น มีชั่วโมงเรียนวิ่งมาราธอน เด็กนักเรียนต้องวิ่งทางไกลระยะทางประมาณ 5 กิโลเมตร พวกที่เป็นนักกีฬาหรือเล่นกีฬาเป็นประจำจะวิ่งได้ไม่เหนื่อยยากมากนัก ในขณะที่นักเรียนอีกกลุ่มก็พอวิ่งได้แต่ต้องใช้ระยะเวลานานมาก  วิ่งไปเหนื่อยไปเพราะระยะทางก็ไม่น้อยทีเดียว กับอีกกลุ่มหนึ่งแค่วิ่งๆ ไปแบบไม่คิดอะไรมาก วิ่งแค่ให้พอจบๆ ไป แค่พอให้ได้ชื่อว่าวิ่ง เรียกว่า วิ่งไปเบื่อไป

 เปรียบการวิ่งที่ว่าไปกับการทำงานในองค์กร เราก็จะพบว่าในทุกองค์กรจะมีคนอยู่ 3 กลุ่ม

กลุ่มแรก คือ “คนเก่ง (Talent)” ที่จะมุ่งมั่นตั้งใจทำงานให้สำเร็จ มีผลงานที่ดีอย่างต่อเนื่อง และมีศักยภาพในการเติบโตในสายอาชีพที่ตัวเองทำงาน

กลุ่มที่สอง เป็นกลุ่มส่วนใหญ่ที่ฝีมือปานกลาง ทำงานก็พอได้ตามมาตรฐานขั้นต่ำที่กำหนด ผลงานที่ได้ยังไม่จี๊ดจ๊าดถึงขนาดหัวหน้าร้องว้าว !

กลุ่มที่สาม จะเป็นส่วนเล็กๆ ในองค์กรที่มีผลงานยอดแย่ ทำงานพอให้จบๆ ไม่คิดใส่ใจในคุณภาพของงาน หากองค์กรเลิกจ้างได้ก็คงตัดสินใจทันที หรือหากยื่นใบลาออก ก็จะมีคนพูดว่าน่าจะทำแบบนี้ตั้งนานแล้ว

แต่ในกลุ่มคนเก่งก็ยังมี 3 ระดับ คือ คนเก่งสุด ๆ คนเก่งปานกลาง และคนเก่ง ซึ่งแม้จะเป็นคนเก่งในระดับน้อยที่สุด ก็ยังมากฝีมือและสร้างผลงานได้ดีกว่าคนอีกสองกลุ่มที่พูดถึงก่อนหน้ามากโข และต่างก็เป็นคนที่องค์กรต้องการธำรงรักษาไว้ ไม่ปล่อยให้หนีไปทำงานกับองค์กรอื่น โดยเฉพาะคู่แข่ง เพราะหากปล่อยไปแล้ว ไม่เพียงแต่จะทำให้เสียต้นทุนการสรรหาคนใหม่ที่มักจะหาได้ยากเข้ามาแทนเท่านั้น ยังนับว่าเป็นการบั่นทอนขีดความสามารถในการแข่งขันขององค์กรไปโดยไม่คาดคิดอีกด้วย

 เรื่องที่น่าสนใจคือ สิ่งใดทำให้คนเก่งมีความแตกต่างที่โดดเด่นกว่า ?

ส่วนแรกก็คือ ความรู้และทักษะประสบการณ์ที่สูงกว่า ส่วนที่สองคือ การมีวิธีคิด มีแรงจูงใจ มีความรับผิดชอบกับงานและไปยาลใหญ่ที่ดีกว่า โดยเฉพาะอย่างยิ่ง คือมีทัศนคติเรื่องการทำงานที่ยอดเยี่ยมมากกว่า

เวลาคนเก่งเจอโจทย์อะไรที่ยาก เขาจะมองมันเป็นความท้าทายที่ต้องเรียนรู้ให้เข้าใจเพื่อให้สามารถจัดการกับมันได้อย่างมีประสิทธิภาพมากขึ้น  และเวลาเจออุปสรรคก็มักมองว่าเป็นโอกาสที่ให้ได้ทดลองทำสิ่งใหม่ เมื่อหัวหน้ามอบหมายงานที่ยากให้ทำ ก็มักถือว่าเป็นจังหวะที่จะได้พิสูจน์ฝีมือและจะไม่บ่ายเบี่ยงโดยไม่มีเหตุผล

 ผู้รู้ท่านบอกว่า คนเก่งที่มีศักยภาพในการทำงานสูง มักจะมีความรู้สึกพื้นฐานกับงานที่ทำว่า "น่าจะทำได้"  ไม่ใช่ทำไม่ได้หรอกเพราะไม่เคยทำแล้วไม่คิดจะลอง ความรู้สึกเช่นนี้เองที่เป็นตัวผลักดันให้คนเก่งมีความมุ่งมั่นตั้งใจ อยากลองทำและเพียรพยายามหาทางทำงานนั้นให้สำเร็จ

ผมคงกล่าวไม่ผิดหรอก ว่าคนเก่งกับคนไม่เก่งนั้น ประการหนึ่งต่างกันเพราะทัศนคติที่มีต่อการทำงานแตกต่างกัน ใครมีทัศนคติ (คิด) ทางบวกมากกว่า คนนั้นย่อมประสบความสำเร็จมากกว่าแน่นอน

แต่ถ้าไม่คิดจะเปลี่ยนความคิด ชีวิตความก้าวหน้าในการทำงานย่อมไม่มีทางเปลี่ยนแน่นอนเช่นกัน

กลับไปที่ชั่วโมงวิ่งมาราธอนของนักเรียนญี่ปุ่น หากวันหนึ่ง เด็กที่วิ่งมาราธอนด้วยความเบื่อหน่าย ปรับมุมมองใหม่ อยากเห็นภาพตัวเองเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดี ตัวสูงใหญ่ ขายาวขึ้น กล้ามเนื้อแข็งแรงเป็นมัดๆ ในวันนั้นเขาจะบอกกับตัวเองว่า "คอยดูนะ ฉันจะวิ่งมาราธอนให้เพื่อน ๆ อึ้งไปเลย ว่าฉันทำได้ยังไง"

แค่คิดแบบนี้ก็เป็นแรงขับ (drive) ให้การวิ่งมาราธอนนั้นสำเร็จเป็นจริงได้ เพราะความคิดของเรานี่แหละ เป็นตัวกำหนดให้เรา "แพ้" หรือ "ชนะ" เพียงคิดว่า "น่าจะทำได้" หรือ "ไม่น่าจะทำได้" ก็เป็นตัวกำหนดการกระทำที่แตกต่างของเราแล้ว

ฉะนั้น ทัศนคติแบบ “ฉันทำได้”  นี่แหละ คือคำอธิบายของความแตกต่างระหว่าง "คนเก่ง" กับ "คนไม่เก่ง"

ท่านว่าไหมครับ !

Credit  :  ดร.ชัชวาล อรวงศ์ศุภทัต  (Professional Training & Consultancy)

วิทยากรและที่ปรึกษาด้านการพัฒนาบุคลากร ผู้ผ่านประสบการณ์งานบริหาร HR จากองค์กรในโรงงานอุตสาหกรรมและธุรกิจบริการ